„Dobijając do czterdziestki“, z dreadami sięgającymi daleko za ramiona, powinienem być pogodzony z faktem, że mój wygląd nie zmieści się w określonym najszerszą szerokością i najdłuższą długością polu semantycznym rzeczownika „normalność“. Powinienem – ale nie jestem. Kto i na jakiej podstawie uzurpuje sobie prawo do decydowania o tym, co można określić mianem „normalnego“, a co nie? Cienka, czerwona linia przebiega pomiędzy „normalnością“ a „nienormalnością“. Albo gruba, zielona krecha. Pojęcia nie mam.

Kiedy więc przed paroma laty usłyszałem wrzask dobiegający ze słuchawki mego telefonu odnośnie do mojej dopiero co wykreowanej fryzury – Normalni ludzie wyglądają normalnie! – nacisnąłem przycisk oznaczony czerwoną słuchawką, spojrzałem z lekko kpiącym uśmieszkiem siedzącemu naprzeciwko mnie kumplowi prosto w oczy i wznosząc skierowaną w jego stronę szklanicę z sączonym podówczas płynem palnąłem: „Za normalnych ludzi! – To normal people!“